تو عشق بودی این را از رفتن ات فهمیدم

استاد علی باسره را از نزدیک اولین بار روی سن ، در صحنه ی تئاتر دیدم ، سالهای دور ،در یک نمایش ، نمایشی که نامش را بخاطر ندارم اما بازی زیبای استاد علی باسره را خوب بیاد می آورم، بارها او را در قاب تلویزیون دیده بودم اما از نزدیک نه، دوستی من و استاد از زمانی آغاز شد که در صداوسیمای مرکز ایلام به عنوان برنامه ساز مشغول به کار شدم، صداقتِ در رفتار، توان و اندیشه ی هنری و سالها تجربه، از او مردی ساخته بود که هر نوآموزی چون من جذبش می شد، علی باسره حق زیادی بر گردن هنر استان ایلام دارد، کسی که در سخت ترین دوران، حتی زمانی که از نظر جسمی و روحی در شرایط مناسبی نبود صحنه ی تئاتر و تلویزیون ایلام را ترک نکرد و عاشقانه این هنر ارجمند را همچون زندگی با احساس شیرینش نفس می کشید.

عصرِ چهارشنبه، دوازدهم از شهریور نود و نه صحنه ی اندوه باری بود، و اینبار کوچ ...

به قول احمد رضا احمدی " باید قرار بگذاریم آه بکشیم " خالیِ صحنه ای که دیگر او را ندارد و این یعنی حالِ دلِ ما اصلا خوب نیست.

امروز باید با استاد علی باسره در پرده ی آخر زندگی وداع کنیم،صحنه ای که میزانش اشک است و آه، بیانِ اندوهی که بی پایان است.

زندگی به رنگ و بوی انجام و فرجامش نیست، به حس خوبی است که ما کسب می کنیم و آنرا به دیگران هدیه خواهیم کرد، استاد علی باسره بخشی از خاطره ی خوب زندگی ماست، رفیقی که ماندگار ترین است، پیری که پدر تجربه بود، تا هستیم یادش هست. تا هنر باقی است او همچنان نقش آفرینی بی بدیل است در ذهن تمام کسانی که او می شناسند.

دعا کنیم جایگاه ابدیش همچون صحنه های زیبای زندگیش سرشار از خوشبختی باشد.